بررسی تاثیر شهرنشینی بر شاخص های توسعه با تاکید بر نتایج سرشماریهای 90-1385

در سال 1990 میلادی، نیمی از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می کرده اند، این پدیده در کشورهای مختلف جهان همچنان رو به افزایش است. به سبب عرضه مازاد نیروی کار در روستاها، روستاییان به سوی شهرها به ویژه شهرهای بزرگ مهاجرت کرده و این امر درصد شهرنشینی را در مقیاس جهانی افزایش داده است. شهرنشینی در ایران نیز طی چند دهه گذشته دستخوش تحولات زیادی شده است. توزیع ناموزون جمعیت و فعالیت ها در پهنه سرزمین یکی از عوامل مهم درعدم تعادلهای منطقه ای می باشد. این پدیده مشکلات گوناگونی را به لحاظ توزیع امکانات و خدمات رسانی به وجود آورده و این مسئله در مناطق کمتر توسعه یافته بیشتر احساس می شود. در این مقاله ابتدا موضوع شهرنشینی و عوامل موثر بر آن مورد بررسی قرار گرفته، سپس با توجه به آزمونهای آماری، رابطه های مورد انتظار بین موضوعات فوق بررسی گردیده اند. چگونگی توزیع امکانات و شاخص های توسعه از جمله مهمترین عوامل یهستند که بر توزیع، تراکم جمعیت ومهاجرت در جامعه اثر می گذارند. این مطالعه نشان داده است که در استانهایی از کشور که امکانات بیشتری برخوردار هستند و اغلب استانهای توسعه یافته هستند، شهرنشینی در آنها نیز بیشتر است.